Met natuurlijke, maar in de kunst ongewone materialen als bijenwas, melk, stuifmeel en rijst maakt Wolfgang Laib werk dat bijna sacraal aandoet. Zijn oeuvre heeft een cyclisch karakter: ieder type werk wordt steeds opnieuw gemaakt, maar de kring van werken breidt zich uit.

Laibs werken hebben in al hun kwetsbaarheid iets tijdloos en eeuwigs. Ze verwijzen naar de schoonheid en kostbaarheid van dingen die er gewoon zijn en tegelijkertijd naar primaire, weinig excessieve levensbehoeften. De rechthoeken van puur stuifmeel, die hij maakt door het stuifmeel met een zeefje te laten neerdalen op de vloer, lijken een pure celebratie van de onvoorstelbare intensiteit van de kleur. Simpele blikken borden in een rij op de grond, waarop rijstkorrels in kleine kegels liggen opgetast, suggereren dat het weinige dat een mens nodig heeft in overdaad aanwezig is.